Ponieważ atopowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą, często towarzyszy choremu przez całe życie. Identyfikacja czynników wywołujących chorobę oraz zaostrzających jej przebieg ma olbrzymie znaczenie.

Czynniki zaostrzające przebieg choroby bywają różne dla każdego chorego i obejmują pokarmy, alergeny wziewne, substancje drażniące, alergeny kontaktowe, czynniki hormonalne, stres, warunki klimatyczne, a także mikroorganizmy jak bakterie i wirusy. Dobrze zatem wziąć pod uwagę następujące zasady:

1. Pływanie w czystych zbiornikach, unikanie basenów z silnie chlorowaną wodą.
2. Unikanie wełnianej odzieży.
3. Noszenie ubrań wykonanych z przewiewnych, naturalnych materiałów.
4. Do prania odzieży powinno używać się płatków mydlanych lub proszków hypoalergicznych.
5. Ważne by pomieszczenia, w których przebywa pacjent były czyste, wolne od dymu tytoniowego, o optymalnej temperaturze 18-20 st C, odpowiednio wentylowane.
6. Unikanie jeśli to możliwe stresu, ważne jest prowadzenie regularnego trybu życia, dzieciom należy zapewnić dostateczną ilość snu, jak i czasu na odpoczynek.
7. Eliminacja z diety silnych alergenów pokarmowych.
8. Usunięcie zwierząt z sypialni.
9. W dniach z dużym stężeniem pyłków unikać wychodzenia z domu, a na pewno nie planować wycieczek plenerowych.
10. Codzienna, kilkurazowa pielęgnacja skóry – nawilżanie, natłuszczanie, używanie mydeł i żeli bez dodatku detergentów, najlepiej w postaci olejków lub balsamów.

To podstawowe zasady działania. Natomiast dobrze też wiedzieć w jaki sposób leczymy tę chorobę. Najważniejsze jest zmniejszenie dolegliwości pacjenta i stanu zapalnego skóry. Obejmuje zarówno postępowanie pielęgnacyjne, jak i leczenie przeciwzapalne. Postępowanie uzależnione jest do stanu chorego. Powinno obejmować ocenę nasilenia zmian skórnych oraz opracowanie indywidualnego leczenia dla pacjenta.

Podstawą leczenia miejscowego jest tzw. terapia łączona. Najczęściej stosuje się leczenie przeciwbakteryjne antybiotykiem z miejscowym glikokortykosteroidem, naprzemiennie z właściwie dobranym emolientem. Zasadą jest, aby używany był możliwie najsłabszy preparat sterydowy, który pozwala na kontrolę aktualnego stanu skóry. Zalecając terapię sterydem miejscowym należy brać pod uwagę wiek pacjenta, lokalizację i nasilenie zmian, a także siłę działania leku oraz sposób jego podania.

Istotne jest zapoznanie chorego lub jego opiekunów z metodą opuszkową aplikacji sterydów. Jednostka opuszkowa jest to ilość leku pokrywająca opuszkę palca wskazującego, która w zależności od wieku chorego powinna pokryć różną powierzchnię skóry. Przykładowo 1 długość opuszki palca to 0,5 g leku. Taką ilość leku powinna wystarczyć na pokrycie zmienionej chorobowo  powierzchni jednej dłoni u dorosłego chorego.

Alternatywą do miejscowej terapii sterydowej są inhibitory kalcyneuryny jak pimekrolimus i takrolimus.

Bardzo ważnym elementem leczenia w AZS jest również wczesne rozpoznawanie i leczenie wtórnych infekcji bakteryjnych, wirusowych i grzybiczych. Jednym z najbardziej dokuczliwych objawów w AZS jest świąd. Leczenie świądu polega głównie na identyfikacji i eliminacji ze środowiska chorego czynników zaostrzających przebieg choroby, a przez to nasilających świąd skóry.

Kolejnym sposobem jest schłodzenie obszaru skóry objętego zmianami. Można to uzyskać przez stosowanie emolientów schładzanych wcześniej w lodówce. Do tego celu nie nadają się preparaty z dużą zawartością tłuszczu, ponieważ trudno jest je później rozprowadzić na skórze. W leczeniu ogólnym stosujemy leki przeciwhistaminowe I i II generacji, antybiotyki, glikokortykosteroidy, cyklosporynę A, azatioprynę, metotreksat, leki biologiczne, fototerapię, fotochemioterapię oraz immunoterapię swoistą.